Hunneschans

Over de oorsprong van deze wallen is weinig bekend en door verschillende archeologen worden ze aangeduid als Romeinse wachtposten of Saksische burchten of vroeg middeleeuwse ringwalburchten, gebouwd tussen de 8e en 10e eeuw. Zij zouden onderdeel zijn van de Saksische heersers over de Veluwe, toen dit dichtbevolkt was en er ijzererts werd gewonnen. De Veluwe was toen een dicht- bevolkt gebied waarvan over het bezit en de heerschappij constant werd getwist door Saksische edelen en de bisschoppen van Utrecht. De voor kort meest gangbare theorie was dat de Hunneschans bij het Uddelermeer is gebouwd om de winning en handel van ijzererts te beschermen. De Hunneschans lag op een kruispunt van twee belangrijke routes voor de ijzerhandel. Op het binnenterrein zijn sporen van bewoning uit de 13e eeuw aangetroffen. Dat wijst erop dat het terrein in die tijd opnieuw in gebruik is genomen. De Hunneschans was 100 tot 150 meter in doorsnede met een wal van 20 meter breed en 4 meter hoog. Aan de kant van het binnenterrein is geen wal aanwezig.

Hier grensde de Hunneschans vroeger aan het Uddelermeer. Het water van het Uddelermeer stroomde toen nog in een gracht die om de wal van de Hunneschans lag. Deze dubbele versterking van de gracht en de wal en de ligging van het Uddelermeer maakte de Hunneschans tot een vroeg middeleeuwse walburcht en een veilige en goed bereikbare handelspost voor ijzererts.

In het boek van J.F. Oltmans – De Schaapherder – kunnen we lezen van de heks van de Hunneschans en haar ontmoeting met Perrol met de rode hand. In een andere sage lezen we over de reus van de Hunneschans.

Kortom door de eeuwen heen heeft de Hunneschans veel inspiratie gegeven voor rijke fantasie.