‘Weinig plekjes in ons land zijn beter bekend, dan het Uddelermeer. Thans onder de gemeente Apeldoorn, vroeger onder Barneveld gerekend, is het één van die plaatsen die in de zomermaanden altijd bezoekers vinden. Het geheimzinnige harer geschiedenis, de oude schans, de legenden aan de plek verbonden, de lieflijke ligging, zijn even zoovele factoren die tot een bezoek uitnodigen. En inderdaad als men aan eenvoudig natuurschoon genoeg heeft, dan biedt Uddel alles aan wat men wenschen kan.
Heide en veen, stuifzand en bouwland, woeste bosschen en statige lanen, een meer en een herberg bieden alles aan in Uddel wat een landelijk bezoek eisen kan’.
Dit is te lezen in het boek Uddel en de Uddelerheegde uit 1889.
Wie wandelt in de Heegde, met een kaart, komt daarop wegen tegen zoals: de Brandweg, Krommewegje, Zevenboomseweg. Volg je dan de paden die door het bos lopen, dan zie je veel dood hout, stukken boomstam die nog overeind staan, maar vol zitten met zwammen, versteende zwammen die zich te goed hebben gedaan aan die boom. Maar gelukkig ook nog veel meer ‘levende’ bomen. Veel vennetjes die vol staan met water zijn er te vinden, soms bedekt met een groen tapijt een ander weer mooi helder, waar de overhangende takken van de bomen mooi in spiegelen. Libelle’s en waterjuffers die er rondvliegen. Hoge statige douglas als ‘wachters’ langs de paden. Een overvliegende helicopter is het enige lawaai wat je hoort midden in het bos, en op de grintwegen is het een druk verkeer met fietsers.
Wat er in 1889 werd geschreven: ‘genoeg hebben aan eenvoudig natuurschoon’, dat geld nu in 2015 nog steeds. We wonen in Uddel in een mooi dorp met een prachtige omgeving waar veel mensen uit ons land graag vertoeven, niet alleen in de zomer, maar het hele jaar door.
‘Uddel parel tussen het bos en het zand’.
