Mijn vorige column ging over de wolf. Laten we ook dit keer maar bij de hondachtigen blijven. Sinds afgelopen december ben ik een van de vele hondenbezitters in Nederland. Er schijnen op dit moment zo’n 1,8 miljoen honden te leven in Nederland. Dat is een fors aantal. Of dat als een maatschappelijk probleem moet worden gezien, laat ik nu maar even buiten beschouwing. Er zijn wel andere dingen in ons land, waarover we ons druk zouden moeten maken.
Het bezit van een hond kan de nodige vreugde met zich meebrengen. Ik kan dit inmiddels bevestigen. Er zitten tal van voordelen aan het bezit van een hond. Het zorgt voor de noodzakelijke beweging, een trouw gezelschap en de capriolen, die een hond kan uithalen, kan je nog wel eens een glimlach om de mond bezorgen. Laat ik het zo zeggen: een hond draagt bij aan het mentale en fysieke welzijn.
Tot 2013 waren dieren in juridische zin zaken. Op verzoek van, jawel, de Partij van de Dieren is de wet in die zin aangepast dat sinds die tijd dieren niet als zaken worden gezien, maar de wettelijke bepalingen over zaken wel van toepassing zijn op dieren. Ik kan me wel voorstellen dat je je hond niet als zaak ziet, maar laten we hier ook geen halszaak van maken.
Het bezit een hond is niet geheel zonder risico’s. Er is de nodige jurisprudentie, waarin de hond het voorwerp of onderwerp van het geschil is. Veel zaken gaan over het vergoeden van door een hond veroorzaakte schade. Het bezit van een hond is niet vrijblijvend: er is sprake van een risicoaansprakelijkheid voor de bezitter/ eigenaar van de hond in geval deze schade veroorzaakt. Ook kan een hond overlast veroorzaken. Hier worden ook de nodige procedures over gevoerd. Ook in het strafrecht kan de hond een rol spelen. Denk bijvoorbeeld aan de gevallen, waarin dieren verwaarloosd worden door de eigenaar. Je kunt hiervoor strafrechtelijk vervolgd worden.
Opvallend is echter dat er veel procedures worden gevoerd, waarin of een omgangsregeling met de hond wordt afgedwongen of waar het eigenaarschap ter discussie staat. Deze procedures komen bijna altijd voort uit verbroken relaties. In deze tijd waarin huwelijken en affectieve relaties net zo snel beëindigd lijken te worden als men van jas wisselt, hoeft het ons eigenlijk ook niet te verwonderen dat dit ook diverse procedures met zich meebrengt. In dergelijke rechtszaken wordt het wel duidelijk dat men elkaar is kwijtgeraakt en de hond nog de enig samenbindende factor lijkt te zijn. Kosten noch moeiten worden dan gespaard om de hond, waar men ooit samen veel vreugde aan beleefde, voor zichzelf te claimen. Het valt kennelijk niet mee om de gebeten hond te zijn. Zouden veel van zulke procedures niet voorkomen kunnen worden als het probleem bij de bron wordt aangepakt? Wat te denken van meer investeren in huwelijken en relaties? Het is toch veel beter om samen voor een hond te kunnen zorgen dan een weekendverzorger te zijn? Al zal dat natuurlijk niet de hoofdreden moeten zijn om te blijven investeren in relaties.
De vele rechtszaken over honden laten wel zien dat de hond een belangrijke plaats in onze maatschappij heeft gekregen. Op zichzelf naar mijn mening niet zoveel mis mee, maar laten we wel nuchter blijven. Een dier (en dus ook een hond) is geen mens en is dus ook niet
gelijkwaardig aan een mens. Je mag van je hond houden, er plezier aan beleven en je moet er goed voor zorgen, maar laten we niet gaan overdrijven.
In de tijd van de Bijbel had de hond een verachtelijke plaats in de maatschappij. Honden waren nagenoeg altijd zwerfhonden, die op zoek waren naar voedsel. Vandaar dat als een vergelijking met een hond werd gemaakt, dit nagenoeg altijd een negatieve associatie had.
Door eeuwenlange domesticatie heeft de hond nu een hele andere plaats in de maatschappij en in het gezinsleven. Altijd blijft echter gelden: als we onszelf net als een Mefiboseth (2 Samuel 9:8) als een dode hond leren kennen, krijgen we pas echt het welzijn van onszelf, onze naaste in Uddel en onze hond in het oog.
Columnist: Willem Kok
