UDDEL – Zaterdag neemt Wim Korevaar (65) na dertig jaar afscheid als directeur van de Rehobothschool in Uddel. Zijn vrouw Ria werkte bijna dertig jaar op dezelfde school en neemt ook afscheid. Voor Uddel.info blikt Korevaar terug op zijn tijd als directeur van de Uddelse basisschool.
Het gezin Korevaar verhuisde dertig jaar geleden van Rhenen naar de Veluwe. ‘Er kwam in Uddel een plaats vrij en in de omgeving woonde ook familie van mijn vrouw, dus we kenden wel een beetje de streek en de school. Iedereen zei ons dat we niet naar Uddel moesten gaan en dat de school en het bestuur niet zouden deugen. Ik kan nu zeggen dat we het bijzonder naar ons zin hebben gehad en nog steeds hebben. We hebben veel liefde en hartelijkheid van de mensen en kinderen ondervonden.’
Dertig jaar geleden had Korevaar niet kunnen bedenken dat hij zo lang aan als directeur aan de school verbonden zou blijven. ‘Ze vroegen toen ik daar kwam of ik vijf jaar zou willen blijven,’ vertelt Korevaar. ‘Ik zei: dat vind ik moeilijk om te beloven, want ik weet niet of het mij bevalt en of het jullie zal bevallen.’ Dat was uiteindelijk wel het geval. ‘We hebben ons altijd erg thuis gevoeld. We woonden niet in Uddel, omdat dat voor ons handiger was.’
‘Ik ben helemaal met de school vergroeid. Je kent de kinderen allemaal, je ziet helemaal die lijnen lopen van de grootouders, de ouders en van de kinderen. Over elk kind weet je wel iets.’ Wim heeft vier jaar in de gehandicaptenzorg gewerkt en deze ervaring ook kunnen gebruiken in zijn werk met de kinderen. ‘Die ervaring heb ik als prettig ervaren, omdat er in het onderwijs ook altijd kinderen zijn met problemen. En ik denk dat je er dan wat meer voor open staat dan iemand die daar helemaal geen ervaring mee heeft.’
Op de Rehobothschool is daarom ook altijd een klas geweest voor kinderen die normaal gesproken naar het speciaal onderwijs zouden moeten. ‘We hadden leerlingen met Downsyndroom op school en we hebben een leerling met een rolstoel op school gehad. Het sprak me heel erg aan dat deze leerlingen met hun broertjes of zusjes naar school konden gaan in hun eigen omgeving.’
Bepaalde typische dingen vergeet Korevaar niet snel van zijn tijd bij de Uddelse basisschool. ‘Uddelse mensen zijn best wel honkvast . Dat was vroeger nog meer dan nu. Dan moest ik bijvoorbeeld engels aanleren in groep zeven en acht en dan staken in het begin de kinderen de vinger op van: Meester, ik ga geen engels leren, want ik blijf toch in Uddel wonen. Alles buiten het dorp was apart. We hadden bijvoorbeeld ook een logopediste uit Apeldoorn. Dat was een donkere vrouw. Dan moesten we echt de kinderen voorbereiden dat die mevrouw kwam, want ze hadden amper tot nooit mensen met een andere huidskleur gezien.’
Op allerlei manieren leerden de kinderen wat. ‘Zo hebben we de vuilnismannen en de mensen die de tuintjes van de gemeente schoffelen binnen uitgenodigd voor de koffie. Ze waren hier heel blij mee. En wat gebeurt er? De tuintjes van de school worden nu ook mee-geschoffeld. Dat doen ze uit dankbaarheid. Ik vind het voor de kinderen belangrijk dat ze zien dat deze mensen er ook bij horen. We zijn er gewoon afhankelijk van, want als de vuilnisman twee weken niet komt, hebben we allemaal een probleem.’ Zo genoot Wim elke dag weer van de kleine dingen die op school gebeurden.
De opvolger van Korevaar is inmiddels al bekend. ‘We hebben een oud-leerling bereid gevonden om mijn plaats in te nemen. Dat is Henk-Jan Dekker, een leraar op de Jacobus Fruytierschool.’ Voor Wim Korevaar is dit geen onbekende.’Ik heb bij hem aan de wieg gestaan toen hij net geboren was. Het is een achterneef van mijn vrouw. Ik had niet kunnen bedenken dat hij ooit mijn opvolger zou worden. We zijn er heel blij mee. Hij heeft ook veel vertrouwen gekregen van het team en van het bestuur.’
Wim en zijn vrouw Ria zijn zeker nog niet van plan om helemaal te stoppen met werken. ‘We hopen binnenkort naar Zuid-Afrika te gaan voor een kennismakingsbezoek. En als het doorgaat hopen we vanaf januari een jaar vrijwilligerswerk in Afrika te gaan doen. Dit is voor een stichting vanuit onze kerkelijke achtergrond in het kader van zending en evangelisatie.’
De mensen in Uddel wenst Wim Korevaar alle goeds toe. ‘Ik hoop dat de Rehobothschool nog heel lang in Uddel en omgeving haar diensten mag bewijzen in het licht van het reformatorisch onderwijs. Ik vind de band tussen de school en de omgeving heel bijzonder en hoop dat de verstandhouding mag blijven zoals die altijd is geweest.’
