UDDEL – Inmiddels alweer jaren geleden. Onze koeien liepen lekker in de wei.
Het was een mooie zonnige zondag in juni.
In de vroege ochtend gingen we de koeien ophalen in de wei om gemolken te worden. Echter, onze koe Moniek, die elk moment kon afkalven, kwam niet binnen.
Dit was wel vreemd, en de alarmbellen gingen gelijk af. Alle koeien waren inmiddels binnen, maar Moniek liep heen en weer langs de sloot, die inmiddels behoorlijk begroeid was.
Jaap, de vader van Janny, toen al begin tachtig en slecht ter been, ging met de zitmaaier de wei door om de slootkant te controleren. Misschien was het kalfje in de sloot terecht gekomen…
Gelukkig stond er geen water in de sloot, maar wel veel groen. Hierdoor was het lastig om te zoeken naar een kalfje.
Moniek liep keurig achter Jaap aan die langs de slootkant toerde.
Helaas zonder resultaat.
Na het melken van de koeien gingen wij (Janny en Richard) samen door de wei. Langs de slootkant keken we naar eventuele sporen van een kalfje.
Moniek speurde samen met ons alles af. Aan haar kon je niet zien of ze gekalfd had. Wellicht was dat in de nacht al gebeurd en was de nageboorte er al af.
Enkele sporen door de droge sloot leidden naar het aangrenzende maisveld. ‘Daar gaat je zondagmorgen’, dachten we. Dwars door de mais liepen we richting Oudedijk langs de boerderij van neef Erik. Hij had ook niets gezien.
Met een verloren gevoel liepen we naar huis voor het ontbijt. Moniek was helemaal van slag en liep maar heen en weer.
Tegen de middag gingen we buiten eten en hadden daar zicht op het weiland waar Moniek liep.
Opeens ging ze liggen, en ja hoor, daar werd een kalfje geboren!
Blij maar met een bedrogen gevoel hebben we ze op stal gezet.
