Je hebt als advocaat van die zaken, die je altijd bijblijven. Een zaak, die ik niet snel zal vergeten, is die van een oudere man, die mij in 2009 om rechtsbijstand vroeg. Ik was nog geen jaar advocaat.
Meestal komen de cliënten bij mij op kantoor langs, maar deze meneer vroeg mij om bij hem langs te komen. Hij was namelijk niet zo mobiel. Hij had wel een scootmobiel om zich te verplaatsen, maar daar zat nu juist het probleem. Zijn scootmobiel (die hem door de gemeente ter beschikking was gesteld) was defect en de gemeente weigerde hem een nieuw exemplaar te verschaffen. De man was hierdoor aan huis gekluisterd. Zijn hondje kon hij zelfs niet meer uitlaten. Een treurige situatie voor deze alleenstaande, wat eenzame man.
Vol goede moed ging ik op pad naar het opgegeven adres. Het was midden in de zomer en erg warm toen ik bij de seniorenwoning van deze man aanbelde. Een gezette man deed open, die niet de moeite had gedaan om ook zijn bovenlijf te bedekken. Hij had kennelijk last van de warmte, maar ik wist niet goed waar ik moest kijken. Wat echter nog meer opviel was dat zijn armen en handen volledig bedekt waren met eczeemplekken en huidschilfers. Een moment twijfelde ik of ik hem wel of geen hand moest geven. Ik wist toen nog niet dat psoriasis niet besmettelijk is. Ik slikte even en stelde mij met een ferme handdruk voor. Hij was allervriendelijkst en leidde mij naar zijn woonkamer. Ik moest moeite doen om een plekje te vinden, want zijn kamer stond vol met klokken, zowel hangende exemplaren als robuuste staande. Als ik al geen besef van tijd had gehad, werd ik hier uit de droom gehaald. Ons gesprek werd om de paar minuten onderbroken door het slaan van een klok. Dit was erg variërend, soms kwam er een koekoek uit een huisje, een andere keer was het meer het geluid van een gong. De man had kennelijk geen tijd om de klokken gelijk te zetten of de moed opgegeven om ze gelijk te krijgen. Op de achtergrond klonk ondertussen het veelvuldig getik van de slingers van deze uitgebreide klokkenverzameling. Deze man nam het spreekwoord ‘zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens’ wel heel erg letterlijk.
De beste man was boos op de gemeente en stak zijn frustratie niet onder de klokken .. uh… stoelen of banken. In het kader van de Wet Maatschappelijk Ondersteuning (WMO) was aan de man vanwege zijn beperkte mobiliteit een scootmobiel verstrekt. De man was hier heel blij mee en maakte er veelvuldig gebruik van. Het was echter niet de eerste scootmobiel, die aan de man ter beschikking was gesteld. Normaal is de levensduur van een scootmobiel zeven jaar, maar bij deze man gingen ze amper een jaar mee. De laatste scootmobiel leek na een recent kerkbezoek op zondag een storing te hebben en deed niet wat hij moest doen. De vraag die dan rijst is: hoe komt deze beste man thuis? Zo’n eind lopen gaat eenvoudigweg niet. Gelukkig had deze man een creatieve brein en vroeg een medekerkganger hem thuis te brengen door de scootmobiel met een sleepkabel aan een auto te verbinden en zo in alle vaart naar huis te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Na deze avontuurlijke rit, waarbij de dorpsweggetjes als circuit werden gebruikt, moest er geconcludeerd worden dat het frame van de scootmobiel was ontzet, het balhoofd van het stuur was beschadigd en de motor volledig was doorgebrand. Conclusie: scootmobiel total loss. De vorige scootmobiel had meneer versleten door veelvuldig stoeprandjes te nemen in plaats van ervoor te kiezen om op de aangewezen plekken van paden te wisselen.
De gemeente was inmiddels klaar met deze meneer en weigerde vanwege het onvoorzichtige gedrag een nieuwe scootmobiel te verstrekken. Ik kon eerlijk gezegd de gemeente wel begrijpen, maar wilde de man ook wel helpen. De man kon zich immers zonder scootmobiel nauwelijks verplaatsen en dat zou een eenzame oude dag betekenen.
De rechter werd daarom gevraagd een voorlopige voorziening te nemen. De uitkomst: meneer moet wel zorgvuldiger met de spullen omgaan, maar de gemeente diende hem wel een nieuwe scootmobiel te verstrekken, omdat de gemeente de man geen goed alternatief (bijvoorbeeld taxipas) had aangeboden. De weigering om een nieuwe scootmobiel te verstrekken, was dus niet zorgvuldig genomen. Dat cliënt tevreden was met de uitkomst moge duidelijk zijn.
Hoe het de man hierna vergaan is, weet ik niet. Ik hoop maar dat hij inmiddels niet zijn 25ste scootmobiel heeft versleten. Ik had namelijk niet echt de indruk dat de man begreep dat een scootmobiel niet gelijk staat aan een racemonster.
