UDDEL – Wanneer ik bij een bruidspaar op bezoek ga heb ik veel vragen voor ze.
Een van die vragen is of er ook kinderen bij de ceremonie aanwezig zijn. Negen van de tien keer is dit het geval. Ik geniet van die kleine mensjes die zo lekker hun eigen gang gaan en zich nergens iets van aan trekken.
Zo had ik een jaar of zeven terug een superleuk en enthousiast stel. Beiden achter in de dertig en ze waren elkaars eerste grote liefde. Met hun familie en vrienden vierden zij hun grote dag bij Kasteel Parc Spelderholt. Een fijne en mooie locatie. Ze hadden aangegeven dat neefje Daan aanwezig zou zijn van 3 jaar oud. Het was een parmantig kereltje met een grote bos rode krullen. Te schattig. Hij drentelde wat rond en vond alles interessant.
Tot ik met de ceremonie begon. Na een paar minuten werd het fluisteren steeds iets luider, en terwijl moeder haar uiterste best deed om hem maar stil te krijgen, lukte dat niet echt. Een snoepje, even bij opa op schoot, rondje lopen door de zaal, het duurde maar een paar tellen, en de lol was er voor de kleine man vanaf.
Totdat papa zijn telefoon aan hem gaf en hij een filmpje kon kijken. De opluchting bij de mensen in de zaal was voelbaar aanwezig. Maar wat gebeurde er? Als je de locatie kent weet je dat dit midden in de bossen van Beekbergen ligt. Dikke muren van het kasteel houden de wifi tegen. En dat was nou een trigger waardoor Daan het op een brullen zette, net toen het stel elkaar een belofte wilde vertellen. En niet zachtjes kan ik vertellen!
Ik ben niet heel snel geneigd om er iets van te zeggen want het is tenslotte niet mijn verantwoordelijkheid. Die ligt bij de ouders. Maar zowel vader als moeder wilden dit moment niet missen en deden dus alsof hun neus bloedde. Het brullen ging over in hysterisch gekrijs en ik kwam er niet meer bovenuit.
Toen heb ik, voor de eerste keer in m’n carrière als trouwambtenaar, de ceremonie stop gezet. Op mijn vraag of iemand misschien even met Daan naar buiten wilde gaan werd niet gereageerd. Het was voor hem niet prettig op dat moment en voor de rest van het gezelschap natuurlijk ook niet. Opa werd het zat en zei: als niemand dan de verantwoordelijkheid neemt dan ga ik wel met hem naar buiten.
Zo gezegd, zo gedaan. Hij ging met Daan de klapdeuren door, de hal door en zelfs toen ze buiten waren hoorden we de kleine man nog tekeer gaan. Het zweet voelde ik overal lopen. Bruid en bruidegom baalden enorm dat was goed te merken. Boze blikken gingen over en weer richting de ouders van de kleine man. Het bruidspaar had namelijk met mij had afgesproken dat zodra er iets van rumoer zou ontstaan, dat of papa of mama actie zou ondernemen en met Daan de ruimte zou verlaten.
Ik heb het jawoord gevraagd aan het stel en met volle overtuiging zeiden ze ja tegen elkaar. Na afloop kwam Daan met opa binnen en hij kwam op me af en hij was dolenthousiast toen hij een klap met de hamer mocht geven. Het was natuurlijk de bedoeling dat hij dat na het ja woord mocht doen. Maar dat hij dat alsnog mocht doen vond hij geweldig! Ik kreeg een dikke knuffel van de kleine roodharige krullenbol en alles was goed.
Het bruidspaar was blij dat ik het zo had opgelost, maar het voelde voor mij niet echt prettig. Zoals ik eerder schreef: het is niet mijn verantwoordelijkheid, maar ik wil het moment voor het bruidspaar ook niet in de soep laten lopen.
Dus hierbij een tip voor de papa’s en mama’s: zorg dat je een kleurboekje hebt met potloodjes, een spelletje of een puzzeltje, en iets van een snoepje of rozijntjes want een kind boeit het namelijk helemaal niks wat een ambtenaar te zeggen heeft omdat ze het gewoonweg niet snappen, en het te lang duurt. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk hè. Gelukkig was dit de eerste en hopelijk de laatste keer dat ik deze keuze moest maken. Ook het leven van een trouwambtenaar gaat dus niet altijd over rozen…
