De mooie zomer is vurbie. Heet, warm en an ’t eind een bietje an de dreuge kaant. Tja, de natuur houdt zich niet an de kalender, dus de boom’n leut’n de bloadjes al vrog vall’n. Mer we moet’n doar niet over zeur’n. We hen hier gien gevoarlijke overstroming’n of tornado’s en we zitt’n ok niet in een woestijn.
Sinds ik een klein Joukje was, is ter iezig veul veraanderd, da’s iets van alle tiej’n. Alles veraandert deur de joar’n heen. Mer ‘t geet wel hard! Hoe vaak zeeg’n we niet tegen mekaar: ‘wat vliegt de tied’. Wat doen we eigenlijk met oonze tied? Volmaak’n of afwach’n; goed gebruuk’n of verknooi’n; nuttig deurbreng’n en/of plezierig deurbreng’n; gespannen of ontspannen bezig weez’n. Wikipedia zegt: ‘Tijd in klassieke zin is het verschijnsel dat gebeurtenissen geordend kunnen worden; dat van een gebeurtenis gezegd kan worden dat deze na of voor een andere gebeurtenis plaatsvindt.’
Doar bin ik ‘t wel mee eens. Dat zull’n juule ok wel hen, dat je de leste joar’n zeeg’n: ‘dat was nog vur corona’. Mer ok da’je bepoalde doatums weet’n die as een soort lijn deur je loop’n. Da’je zeeg’n: ’dat was toen want toen was er net dat en dat gebeurd’. Soms zou je wel will’n dat de klok stil steet, een aandere keer zou je de wiezers wel an will’n drukk’n. Soms zou je willen dat een uur 120 minuut’n had. Ik zeeg vaak: ‘soms is de tied je vriend en soms is ’t je vijand.’
Terug in de tied
We leev’n in een spannende tied, d’r gebeurt zoveul. Deur de joar’n heen is ter vanzelf altied veul gebeurd. Ok zat woar we niks an kon’n doen. Mer in disse tied is bevurbeeld de communicaatsie aanders dan toen ik nog een klein Joukje was. Of alles beter was loat ik in ‘t midd’n. Mer ik weet wel dat toen alles langzamer ging. Iedereen nam de tied zoas ie kwam en umkiek’n noar mekaar was vanzelfsprekend. Kiendern van disse tied hen gien idee van oons vermaak en wat we speul’n toen we kiend waar’n. D’r was altied wat te doen, ik heb me nooit verveeld. We hadd’n gien schermpjes ! De daag’n duurn lang, an de zoemerdagen kwam gien eind leek et wel. Das nog zo. Alleen aanders.
Zoemers
Um nog effe’n op de zoemers ‘van toen’ terug te komm’n: wat deej’n we as kiend in de vakaansie? We ging’n niet met een auto of vliegtuug noa ‘t buut’nlaand, we ging’n niet noa grote pretpark’n. Nee, logeer’n bie oepoe ( woar vuuf klokk’n in de kamer tik’n, bimbamm’n of koekoek’n) of bie familie in een aander dorp was al spannend (ohhhh, as de bus mer op tied kump). We ging’n vur een zakcentje bosbeez’n plukk’n in de Meervelderbos. Leerz’n an (tegen slangen) en brood en ranja mee.
En wat we ok zoveul deej’n: zwemm’n ! Dagenlang waar’n we bie, en veural heel veul ín et Uddelermeer. Ok as ’t begon te regen’n bleev’n we doar gewoon. En blauwalg? Nooit van eheurd. Het woater was wel es greun en doar ko’je dan wel wat jeuk van krieg’n. Mer wuule ging’n eff’n onder die vreeslijk kouwe doesj doar en de alg was weg, maar dan wa’je wel es blauw van de kou. Gauw weer in de zon.
De ‘brug’ en ‘t vlot waar’n de uutdaging. Niks gien glieboan of bubbelbad. Nooit emist. Een boek in de tas, weer brood en ranja mee en klein Joukje was tevree. En as we noa huus ging’n, koch’n we bie ‘t tentje an de weg een trekdrop vur 10 cent. Rood en bruun van de zon en meu van ‘t zwemm’n fietsten we drooi noa huus.
De taand van de tied
Ik was kort geleej’n nog bie ’t meer. Et wurd’n me gewoon wazig vur de oog’n. Van ‘t strand is nog net een poar vierkaante meter over. Alleen mer gres en riet. D’r steet wel een mooi bankje heur, woar je kunn’n goan zitt’n um – nog net tussen ’t riet deur – nor ’t woater te kiek’n. De herinnering’n vlieg’n alle kaant’n uut en ‘t ploatje van toen is hoas niet meer in beeld te krieg’n met wa’je doar noen zien. Alleen mer mooie natuur, mer zo iezig veraanderd. De kleedhokjes en de rest bin allang weg, doar waar’n we al wel een bietje an ewend, mer dat ‘t strandje weg is dut me zeer. Speultoestell’n hen d’r ooit nog estoan! En berkeboompjes vur een bietje schaduw! En noen: helemoal niks meer!! Zo geet dat dus as de taand van de tied het toe’esleug’n.
Mer loat’n we niet al te weemoedig wor’n, we moet’n wel bie de tied bliev’n toch? Och, ik zou nog zoveul kunn’n schriev’n over al die herinnering’n mer de ruumte is op. Wie weet wa’k nog es doe, de tied zal ’t wel leer’n. Alles op z’n tied. Zo, dat klinkt as een klok !
