Dit verhaal gebeurde aan het begin van mijn carrière als trouwambtenaar. Ik was toen ongeveer een jaartje bezig. Tijdens het kennismakingsgesprek met het bruidspaar kwam naar voren dat zowel de ouders van de bruid als de bruidegom gescheiden waren. Maar dat ze alle vier inmiddels ook een nieuwe partner hadden. Dat kan natuurlijk. Ik vroeg hen of ze misschien een algemeen welkom wilden, zodat we niet iedereen los hoefden te benoemen, inclusief eventuele partners. Ja graag, was het antwoord.
Ik dacht dat de kous daarmee af was, maar het onderwerp kwam telkens terug. Vooral bij de bruid. Ik hoop maar dat ze zich kunnen gedragen. Als ze maar geen rare dingen doen. Ze kunnen niet goed met elkaar overweg. Dat soort opmerkingen. Ik kreeg wel in de gaten dat het nogal een lastig onderwerp was, dus ik vroeg later aan een meer ervaren collega of ik hier iets mee moest doen, want het bleef wel knagen. Hij suste mijn onrust: de ouders van een bruidspaar kunnen zich écht wel gedragen tijdens de huwelijks ceremonie. Ik ben een positief ingesteld persoon dus ik geloofde het. Maar ergens bleef ik toch een onderbuikgevoel houden. Een soort onrust.
Het was een prachtige zonnige dag om te trouwen, maar bij aankomst van het bruidspaar zag ik meteen al spanning op het gezicht van de bruid. Ze had gehuild en haar make up was uitgelopen. Onderweg naar de locatie waren er al woorden geweest tussen haar ouders, dus ze moest even bijkomen. Ik ontfermde me over haar zodat ze eerst haar make up bij kon werken en een glas water kon drinken om rustig te worden. Totdat ineens de bode, mijn rechterhand in de trouwzaal, binnenkwam en zei dat ik direct mee moest komen. Aan haar blik zag ik gelijk dat het foute boel was.
Toen ik de trouwzaal binnenliep leek het wel een scène uit een oorlogsfilm. De vier ouders vlogen elkaar letterlijk in de haren, en de nieuwe partners stonden tegen elkaar te schreeuwen. Wat een chaos en wat een kabaal! Eén seconde stond ik in twijfel. Wat moest ik doen? Uiteindelijk heb ik fysiek moeten ingrijpen en heb de twee moeders uit elkaar getrokken. Na een heftige discussie heb ik samen met de bode alle vier de ouders in een andere hoek van de zaal gezet met een waarschuwing: De eerste de beste die nog één kik geeft tijdens de ceremonie, laat ik verwijderen door de bewaking.
Een van de vaders sputterde nog flink tegen en zei dat ik dat recht niet had, maar helaas voor de beste man want zodra ik mijn toga aantrek, is het míjn trouwzaal. Het dreigement werkte: de zaal werd muisstil en we hebben de ceremonie zonder verdere problemen kunnen voltooien. Wel had ik klotsende oksels en een hele hoge hartslag van de adrenaline die door m’n lijf gierde. Of het bruidspaar er écht van heeft kunnen genieten, is nog maar de vraag. De bruid keek alleen maar naar beneden en snikte nog na, de bruidegom was zo verbaasd door alles wat er was gebeurd, dat hij alleen maar voor zich uit heeft zitten staren.
Toen de ceremonie afgelopen was heb ik staan trillen als een rietje en moest ik echt even bijkomen van hetgeen er was voorgevallen. Vol verbazing en ongeloof. Was dit nu echt zojuist gebeurd? Toen iedereen naar buiten ging om een erehaag te vormen, vroeg ik aan de bruid of ze wel zeker wist dat ze echt iedereen bij het verdere verloop van de dag wilde hebben. Ze zei: dat besluit heb ik toevallig net al genomen, alleen onze eigen ouders blijven en hun partners gaan naar huis; ik wil ze er niet meer bij hebben. Zo geschiedde.
Ik weet toevallig dat het stel nog altijd heel gelukkig getrouwd is, maar dat hun band met de ouders aardig bekoeld is.
Dit voorval heeft me geleerd om altijd door te vragen aan een bruidspaar als er voor mijn gevoel “obstakels” kunnen zijn die een prachtige dag voor het bruidspaar kunnen verstoren. Want tenslotte staat het bruidspaar voor mij altijd op nummer 1!
