Ik kwam bij een zeer gastvrij bruidspaar thuis om samen met hen de wensen en verwachtingen door te nemen voor hun grote dag. De bruidegom was de 50 gepasseerd maar de bruid vierde op hun trouwdag haar 50e verjaardag. Hoe speciaal. Het was een gezellig gesprek en tijdens het gesprek liet de bruidegom al een paar keer vallen dat hij zeer stipt en punctueel was. Toen hij even naar het toilet ging fluisterde de aanstaande bruid me toe dat ze het toch zo ontzettend leuk zou vinden als ze ten huwelijk gevraagd zou worden, want dat was nog steeds niet gebeurd. Ik zei zachtjes tegen haar: wie weet. De radertjes in m’n hoofd maakten overuren en ik wist al precies hoe ik het een en ander ging aanpakken.
Op de grote dag zat de zaal van het oude raadhuis van de gemeente Apeldoorn helemaal bomvol, en zelfs in de hal stonden mensen die niks wilden missen van dit leuke stel. Bruid en bruidegom waren beiden lid van het Apeldoorns smartlappenkoor en de sfeer zat er goed in. Ik zag kans om de bruid nog even snel te vragen of haar aanstaande die hele belangrijke vraag nog aan haar had gesteld. Haar blik zei me genoeg. Zachtjes fluisterde ik in haar oor: het komt goed.
De ceremonie begon en we gingen richting het ja woord. Ze waren er helemaal klaar voor. Ik begon dus niet met de vraagstelling maar ik richtte me tot de bruidegom. Dat hij altijd zo ontzettend punctueel was en zo zorgzaam maar dat hij toch één ding was vergeten tijdens alle voorbereidingen. Met grote vragende ogen keek hij me aan. Wat ben ik vergeten dan zei hij. Mijn antwoord was: je hebt je aanstaande vrouw niet ten huwelijk gevraagd. Maar zei ik: dat kun je alsnog doen. En daar zakte de bruidegom ter plekke op zijn knieën om zijn aanstaande vrouw officieel ten huwelijk te vragen. Een groot applaus volgde, maar ook een daverend lachsalvo ging door de zaal. Wat bleek? De bruidegom die zo punctueel was volgens zichzelf had de prijsstickers onder zijn trouwschoenen laten zitten. De fotograaf hebben we met gebaren duidelijk gemaakt dat hij daar foto’s van moest maken en dat gebeurde. Hilariteit alom natuurlijk. Nadat de rust was teruggekeerd heb ik ze met heel veel plezier aan elkaar verbonden. Na het zetten van de handtekeningen stonden de leden van het koor op en er werd met volle borst lang zullen ze leven gezongen, en aangezien het prachtig mooi weer was klonk het door tot op de terrassen en zongen de mensen buiten spontaan mee. Dit was een huwelijk met een gouden randje waar de liefde vanaf spatte.
Zo probeer ik, samen met mijn collega trouwambtenaren van de gemeente Apeldoorn elk stel een fijne en onvergetelijke ceremonie te bezorgen!
Reageren op deze column? Redactie@uddel.info
